Ovaj prelepi manastir nalazi se severno od Vrnjačke Banje na obroncima Gledićkih planina i pripada opštini Trstenik. Nalazi se u selu Stubal, a prema manastirskim podacima prvi doseljenici bili su iz Hercegovine i došli su 1780. godine. Selo Stubal tada je imalo samo tri kuće, a do početka 19-og veka proširilo se na 20-ak domaćinstava.
Pretpostavlja se da je selo ime dobilo po četvorougaonom kamenu, koji se od davnina nalazio na obližnjoj livadi, a podseća na stub. Livadu je kupio izvesni Arsenije, a pošto mu je smetalo što se narod okuplja oko kamenog stuba na njegovoj livadi, verujući da je on oltar neke stare crkve, on je rešio da stub izvadi i baci ga u reku. Kada je to i učinio njegov pastorak se teško razboleo i pao u postelju, te uplašivši se za njegov život Arsenije je rešio da stub vrati. Kada je stub izvadio iz reke i vratio ga na livadu, legenda kaže da je Arsenijev pastorak ozdravio. Nakon toga Arsenije zajedno sa svojim pastorkom – Tihomirom rešava da na livadi podigne crkvicu – daščaru, kojom bi natkrio stub. Ubrzo nakon Arsenijeve smrti 1830. godine Tihomir dolazi u sukob sa crkvenim vlastima, jer je njima smetalo što narod dolazi na njegov posed i na kamenom stubu ostavlja novac, a Tihomir to nije mogao da spreči. Zbog toga, Tihomir odlučuje da proda livadu.
Više od jednog veka kasnije na istorijsku scenu stupa Stojan Komatović iz obližnjeg sela Ravanice, koji je odlučio da livadu kupi i na njoj podigne manastir, pošto je i sam težio manastirskom životu. Od trenutka kada je livadu kupio do momenta kada je crkva podignuta prošlo je više godina. U međuvremenu Stojan je skupljao novac koji je ostavljan na stubu i živeo u teškim materijalnim uslovima. Novac je naravno štedeo kako bi ispunio svoj san i podigao crkvu.
Tek 1972. na livadi, odmah pred crkvice daščare, položen je kamen temeljac za novu crkvu. Kapela je podignuta 1974. godine i od tada pa sve do završetka gradnje, bogosluženja su vršena u njoj. Zvanična crkva isprva se protivila i 1975. godine naložila da bratstvo koje gradilo manastir napusti livadu, što se i dogodilo, a u započetoj crkvi ostao je samo Stojan uporan u onome što je naumio. Naposletku su stanovnici sela izvršili pritisak na crkvene vlasti i celo Stojanovo imanje, sa crkvom na njemu dobilo je rang manastira i manastirskog dobra.
Crkvica daščara postojala sve do 1986. godine kada je izgorela u požaru, a stub je ponovo ostao otkriven. Konačno 1988. Dragiša Gojković o svom trošku podiže oko stuba današnju kapelu (crkvicu).
Prvobitni manastir bio je izuzetno skromne arhitekture, a skromni su bili i pomoćni objekti. Oko manastira nalazilo se svega nekoliko trošnih kućica i jedan česma. Manastir je isprva bio muški, a onda je 1989. godine postao ženski, kada je starešinstvo nad manastirom povereno monahinji Mariji. Ubrzano razvijanje manastira započelo je 1999. godine. Stare kućice su srušene, a prostor ispred crkve je uređen. Crkva je dobila zvonik, i kompletno je renovirana i živopisana i upravo su ti živopisi jedan od najvećih ponosa i ukrasa manastira. Protekle decenije manastir je konačno dobio i asfaltni put, a velika čast učinjena je ovom skromnom srpskom manastiru kada je iz grada Jašija dobio pokrov Svete Petke sa jastučnicom. Od tog događaja, svakog petka u 17h služi se Moleban za Svetu Petku, a pokrov se iznosi radi celivanja.